Ενημέρωση

Αποσάσματα, που αναφέρονται στους πολύτεκνους... 

ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΛΚΙΔΗΣ: …..Η πρωτόγνωρη απομάκρυνσή σας από στοιχειώδεις και θεωρητικά κοινές για όλες τις πολιτικές ιδεολογίες κοινωνικές αρχές λάμπει δια της παρουσίας της και στην περίπτωση των πολυτέκνων και των εκπαιδευτικών με ποσοστό πάνω από αναπηρίας 67%.
Ξέρετε τι περνούν, κυρία Υπουργέ, οι πολύτεκνοι ή οι ασθενείς συμπολίτες μας προκειμένου να παραμείνουν στη θέση εργασίας τους ή να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους; Ξέρετε τι θα πει να έχεις να μεγαλώσεις πάνω από τρία παιδιά και ενδεχομένως να αντιμετωπίζεις και προβλήματα υγείας; Αυτό είναι το κράτος πρόνοιας που επαγγελθήκατε;
….

ΣΑΒΒΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ: ….Αγνοείτε ακόμα και τις ευπαθείς και ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού, όπως αυτές των πολύτεκνων και των αναπήρων. Οι εκπαιδευτικοί που ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος και αυτό το έκανε η Νέα Δημοκρατία. Αφενός ως δημογραφικό κίνητρο στην περίπτωση των πολυτέκνων -που είναι αποδεδειγμένο ότι πέτυχ και αφετέρου ως κριτήριο κοινωνικής δικαιοσύνης σε ό,τι αφορά την αδυναμία των αναπήρων και των αναπήρων γονέων να συναγωνιστούν επί ίσους όρους τους υπολοίπους υποψήφιους εκπαιδευτικούς.
Με το νέο πολυνομοσχέδιο οι παραπάνω υποψήφιοι υποχρεώνονται σε εξετάσεις μέσω του Α.Σ.Ε.Π. και τους παρέχεται επιπλέον μοριοδότηση, η οποία καθίσταται προφανώς ανώφελη. Μοιάζει με κοροϊδία. 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΑΓΙΩΝΑΣ: …..Αλλά επειδή βλέπω ότι ο χρόνος τρέχει, πού είναι η κοινωνική ευαισθησία σε ομάδες όπως των πολυτέκνων;
Έχουμε και εμείς τα μέτρα ως γιατροί, κυρία Υφυπουργέ.
Στην πατρίδα μου τη Χαλκιδική, έχουμε πάνω από χίλιες οικογένειες πολυτέκνων. Ξέρετε ποιο είναι το επίτευγμα; Ούτε ένας νέος άνθρωπος στα ναρκωτικά. Δεν το μετράτε αυτό;
Δεύτερον, εκπαιδευτικοί που έχουν παιδιά με αναπηρία πάνω από 67% αυτοί κάνουν μετεκπαίδευση κάθε μέρα.

ΕΛΙΖΑ ΒΟΖΕΜΠΕΡΓΚ: ….Και δεν το λέω τυχαία, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα πρέπει να μας απασχολήσει ότι μέσα σε αυτόν τον πίνακα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν υπηρετήσει τριάντα μήνες, άλλοι εκπαιδευτικοί που έχουν υπηρετήσει είκοσι τέσσερις μήνες και έχουν επιτύχει σε ένα διαγωνισμό του ΑΣΕΠ και κυρίως υπάρχουν εκείνες οι ευαίσθητες ομάδες των ανθρώπων με 65% αναπηρία και των πολυτέκνων, οι οποίοι δεν έχουν της ίδιες δυνατότητες και επί ίσοις όροις να υπαχθούν στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ με τους άλλους συναδέλφους τους.
Διότι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το γεγονός ότι κάποιους ανθρώπους τους αδίκησε η φύση ή η επιλογή τους να συμβάλλουν στην επίλυση του δημογραφικού προβλήματος και να αποκτήσουν πολλά παιδιά, δεν έχει δικαίωμα και αντίστροφα έχει ηθικό χρέος η πολιτεία να μην τους στρέψει στο περιθώριο.
Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, εξαιρούνται διότι συμπεριλαμβάνονται σε πίνακες και σε καμία περίπτωση δεν βγαίνουν οι χρόνοι, δεν βγαίνουν οι αριθμοί και δεν πρόκειται να προσληφθούν………

ΣΠΥΡΙΔΩΝ-ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ:…….Η θέση περί ΑΣΕΠ απαντά στο δεύτερο και την υποστηρίζουμε. Στο πρώτο δεν απαντάει, όμως. Γιατί σας είπα, κυρία Υπουργέ –και ξέρω ότι έχετε επαφή με την Ευρώπη- ότι ο Φρανσουά Μιτεράν, ο οποίος είναι δικός σας, σοσιαλιστής, στη Γαλλία όταν έπεσε ο δημογραφικός δείκτης, κήρυξε τη Γαλλία σε κατάσταση εθνικού συναγερμού. Πήρε δεκάδες μέτρα για να αναστρέψουν τη δημογραφική κάμψη των Γάλλων, γιατί θεώρησε ότι είναι τεράστιος εθνικός κίνδυνος για τη Γαλλία να μην γεννιούνται Γάλλοι.
Είναι δυνατόν να έρθει η Κυβέρνησή σας και το ένα και το μοναδικό μέτρο που έχει θεσπίσει η ελληνική πολιτεία υπέρ των πολυτέκνων εδώ και είκοσι χρόνια, που ήθελε να διορίζονται οι πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί, να το καταργεί; Αυτό το μέτρο είχε εφαρμογή, είχε επιτυχία. Γιατί όντως είδαμε τα τελευταία δύο χρόνια αναστροφή στο δείκτη, έστω και μικρή. Αυτό το ένα και μόνο μέτρο που αφορά τους πολυτέκνους και τους τριτέκνους, να έρχεστε εδώ να το καταργείτε.
Εγώ αντιλαμβάνομαι –επαναλαμβάνω- την πρώτη αρχή του ΑΣΕΠ. Τη δεχόμαστε. Αλλά τι θα πούμε τώρα; Ας έχουμε Πακιστανόπουλα, Αλβανόπουλα, ό,τι άλλα παιδιά να είναι μέσα, Ελληνόπουλα, και δεν μας ενδιαφέρει; Ε, δεν μπορώ να το δεχθώ αυτό. Γιατί προσέξτε πόσο ασυνεπές είναι το πολιτικό μας σύστημα.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 συστάθηκε από την Ελληνική Βουλή μία Επιτροπή για το Δημογραφικό. Αυτή η Επιτροπή κατέληξε σε ένα πόρισμα το οποίο έχει ψηφίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Και λέει αυτό το πόρισμα -και της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ- ότι θεωρούμε το δημογραφικό το υπ’ αριθμόν ένα εθνικό κίνδυνο, ότι πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να το λύσουμε. Δεν έχετε κάνει τίποτα.
Και ένα σωστό που έκανε ο Καραμανλής –δεν έκανε μόνο λάθη, έκανε μερικά σωστά, ένα κάθε χρόνο- έρχεστε και το βγάζετε. Κάνετε λάθος εδώ. Ενώ, λοιπόν, εμείς σας λέμε ότι συμφωνούμε στην αρχή του ΑΣΕΠ, με το να μας χτυπάτε τους πολυτέκνους και τους τριτέκνους, μας αναγκάζετε να πάμε στο όχι.
Παρατήρηση, λοιπόν, πρώτη. Πείτε ότι για λόγους εξαιρετικής εθνικής σημασίας, επειδή μας ενδιαφέρει να γεννιούνται παιδιά για τους πολυτέκνους και τους τριτέκνους, θα μείνουμε στις πρόνοιες του παλαιού νόμου, να το ψηφίσουμε και με τα δύο χέρια. Αλλά αν μας χτυπάτε τους πολυτέκνους και τους τριτέκνους, εκεί θα μας βρείτε απέναντι.
Πάω στο δεύτερο πυλώνα, που με ενδιαφέρει πάρα πολύ, κυρία Υπουργέ, και θέλω τη δική σας προσοχή, γιατί απ’ αυτές τις απαντήσεις θα κριθεί η στάση του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού στο νομοσχέδιο. Και πρέπει να σας πω ότι αντιλαμβάνομαι ότι έχετε μία άνετη πλειοψηφία και δεν σας νοιάζει τελικά αν θα ψηφίσουμε ή όχι το νομοσχέδιο, αλλά είναι δείγμα μεγάλης πολιτικής επιτυχίας για την Κυβέρνηση να μπορεί να πείθει και κάποιους εδώ πέρα μέσα.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΥΓΕΝΑΚΗΣ:… Αναφορικά με τους πολύτεκνους τώρα. Επιτρέψτε μου να σας υπενθυμίσω τις υποσχέσεις του ίδιου του Πρωθυπουργού, κ. Παπανδρέου, που είχε πει επί λέξει: «Η νέα Κυβέρνηση δε θα αρκεστεί σε αποσπασματικά μέτρα, αλλά θα προχωρήσεις άμεσα σε ολοκληρωμένες και οριζόντιες πολιτικές στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία, στην κοινωνία». Και συνεχίζει: «Πολιτικές οι οποίες αντιμετωπίζουν τις ανάγκες της πολύτεκνης οικογένειας, αλλά παράλληλα θα δίνει και κίνητρα που θα ενθαρρύνουν τα νέα ζευγάρια να μεγαλώσουν όχι όσα παιδιά μπορούν, αλλά όσα παιδιά θέλουν. Σας διαβεβαιώ –είχε πει ο κύριος Πρωθυπουργός- ότι η προσπάθειά σας για συνέχιση της βελτίωσης των συνθηκών διαβίωσης και ποιότητας ζωής της πολύτεκνης οικογένειας με βρίσκουν στο πλευρό, αρωγό και συμπαραστάτη.»
Έτσι είχε πει ο κ. Παπανδρέου, ποια είναι όμως η πρόνοια, κυρία Υπουργέ, του σημερινού νομοσχεδίου; Και οι πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί θα προσλαμβάνονται μέσω ΑΣΕΠ; Ότι καταργείται η προτεραιότητα των πολυτέκνων για τις τοποθετήσεις τους στα σχολεία, ως ειδικής κατηγορία; Ότι οι πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί πριμοδοτούνται με πέντε μόρια σε σύνολο εκατόν πενήντα και ότι φέτος δε θα διοριστούν πολύτεκνοι εκπαιδευτικοί; Και ερωτώ: αυτή είναι η ειδική μέριμνα και ειδική πρόνοια για τους πολίτες που υποσχέθηκε ο κ. Παπανδρέου;

ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ (Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων):...
Τι είδα όταν έγινα Υπουργός, τον πρώτο δύσκολο μήνα; Πεντέμισι χιλιάδες κενά. Σε τάξεις, σε μία χώρα η οποία έχει 180.000 εκπαιδευτικούς, δηλαδή έχει την μεγαλύτερη αναλογία εκπαιδευτικών ανά μαθητή σε όλη την Ευρώπη. Πέντε χιλιάδες κενά και κάθε χρόνο ένας πολύ μεγάλος αριθμός διορισμών, ο οποίος δεν εξαρτάται από τα κενά στην εκπαίδευση, ενώ η περίφημη αξιοκρατία και ο ΑΣΕΠ, τον οποίο πιστεύουμε ότι γίνονται οι προσλήψεις, απλά δεν υπήρχε.
Το 32% των επιστημόνων μπαίνει με ΑΣΕΠ. Όλοι αυτοί οι εκατό χιλιάδες νέοι –και σε αυτούς θα πρέπει να απευθυνθείτε- οι οποίοι δίνουν εξετάσεις ΑΣΕΠ και δεν ξέρουν ότι εν τέλει αυτοί που προσλαμβάνονται είναι το 32%. Πώς προσλαμβάνονταν οι υπόλοιποι εκπαιδευτικοί;
Υπάρχουν συγκεκριμένοι πίνακες. Ο κάθε πίνακας έχει και την εξήγησή του και τους λόγους του. Αλλά πρέπει να σας πω ότι υπάρχει ένας πίνακας που με βάση την εμπειρία προσλαμβάνεται ένας εκπαιδευτικός που χωρίς να έχει περάσει καμία διαδικασία ΑΣΕΠ και καμία κρίση. Στον πίνακα πολυτέκνων τους οποίους απολύτως σέβομαι και βεβαίως λαμβάνεται πρόνοια την οποία θα εξηγήσω αμέσως, προσλαμβάνεται ο κάθε πολύτεκνος χωρίς καμία συμμετοχή σε κανέναν διαγωνισμό. Τον πίνακα αναπήρων με 67% προσλαμβάνονται χωρίς καμία προϋπόθεση διαγωνισμού ή άλλες κρίσεις. Οι απολυόμενοι από τα ιδιωτικά σχολεία ανεξαρτήτως του λόγου και χωρίς καμία προϋπόθεση προσλαμβάνονται στην εκπαίδευση.
Ξέρετε ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Ο Υπουργός. Εγώ, λοιπόν, σαν Υπουργός Παιδείας έχω πέντε πίνακες τους οποίους θα μπορούσα να μην πειράξω καθόλου. Να πω πόσοι θα μπουν από τους πολύτεκνους, πόσοι θα μπουν από τα άτομα με αναπηρία, πόσοι θα μπουν από τα ιδιωτικά σχολεία ή και να μπουν όλοι και να έχω μια προσωπική σχέση. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αποσπάσεις. Ο Υπουργός Παιδείας είναι βασιλεύς των αποσπάσεων και των ρουσφετιών. Θα δώσω στοιχεία αν προκληθώ, αλλά βεβαίως τα έχω καταθέσει επανειλημμένα, τι υπογράφηκε από πλευράς αποσπάσεων από τον Υπουργό. Αυτή, λοιπόν, ήταν η δύναμη τον Οκτώβρη του 2004 του Υπουργού Παιδείας.
Μιλήσατε, κύριοι συνάδελφοι, για τον πίνακα, για τον καθένα χωριστά. Ο τελευταίος, μάλιστα, ομιλητής από το Ηράκλειο, αναφέρθηκε σε όλα τα αιτήματα των φορέων, ένα προς ένα.
Μήπως ο λόγος που είμαστε εδώ, είναι να νομοθετήσουμε τί γίνεται στο σχολείο; Μήπως είμαστε εδώ για να δούμε τί χρειάζεται ο μαθητής; Μήπως είμαστε εδώ για να αλλάξουμε το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας και όχι να μαλώσουμε για το ποιοί θα μπουν;
Εν, πάσει περιπτώσει να σας πω, ποιο είναι το πιο λυπηρό και που είναι, πραγματικά, η ανάσταση του πολυκομματισμού και μάλιστα, από ένα κόμμα σαν το ΣΥΡΙΖΑ; Ότι απευθυνόμαστε σε όλες τις επιμέρους ομάδες. Ξέρουμε ότι όλες αυτές οι ομάδες, δεν έχουν ελπίδα. Όταν αναφέρεστε στους ωρομίσθιους –και ξέρεις ότι όταν λες «ωρομίσθιος» - είναι ακόμη και αυτός ο οποίος επελέγει χωρίς κανένα κριτήριο από τον Διευθυντή μιας μονάδας, για να κάνει δύο ώρες και ότι αναφέρεστε σε περισσότερους από τριάντα πέντε χιλιάδες ανθρώπους; Υπάρχει, ποτέ, περίπτωση αυτοί οι άνθρωποι, όλοι, να ενταχθούν στο δημόσιο σύστημα; Όχι. Όμως, είναι τόσο απλό να πολιτεύεσαι κοιτώντας την κάθε ομάδα στα μάτια τάζοντας και ουσιαστικά δημιουργώντας προσδοκίες και ξέροντας πολύ καλά, ότι σε όλα αυτά τα παιδιά, δεν λες την αλήθεια. Σε όλους αυτούς τους ανθρώπους, που θέλουν να μπουν στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Και έν πάσει περιπτώσει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων οι οποίοι δούλεψαν δύο ή τρείς ώρες στο εκπαιδευτικό σύστημα και είναι ωρομίσθιοι ή περισσότερες, πέντε ή δέκα ώρες. Υπάρχουν, όμως και εκατό χιλιάδες νέοι άνθρωποι, οι οποίοι τελείωσαν καθηγητικές σχολές, νομικές σχολές, οικονομικές σχολές, Πολυτεχνεία, τεχνικές κάθε είδους σχολές. Έχουν δικαίωμα στις εκατόν δέκα τέσσερις ειδικότητες που υπάρχουν στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Και αυτοί, οι άνθρωποι δεν επελέγησαν κάποια στιγμή να γίνουν ωρομίσθιοι, ώστε να μπουν στους καταλόγους.
Ξεκίνησα με αυτό τον τρόπο, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Πρέπει να ξέρουμε, ακριβώς, ποια είναι η κατάσταση. Και, εν πάσει περιπτώσει, ναι υπάρχουν και κοινωνικά κριτήρια. Υπάρχουν και μεταβατικές περίοδοι. Υπάρχουν και άνθρωποι που έκαναν τη ζωή τους, τη στάθμισαν και την προγραμμάτισαν. Όλα αυτά, έχουν ληφθεί υπόψη! Αλλά, στο τέλος υπάρχει ένας στόχος. Ο στόχος είναι σαφής. Το πρώτο, που μας ενδιαφέρει είναι τα προσόντα του εκπαιδευτικού που θα μπουν στην τάξη. Είναι το ποιος είναι ο ρόλος του. Είναι το πώς αυτός ο εκπαιδευτικός θα έχει, εκείνες τις δυνατότητες, να αποδώσει με τον καλύτερο, δυνατό τρόπο.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η συζήτηση σήμερα γίνεται υπό τη σκιά των μέτρων που αποφασίστηκαν από την Κυβέρνηση. Μέτρων που ήταν μια απάντηση στο καταλυτικό δίλημμα χρεωκοπία ή δημοσιονομική κάθαρση. Η επιλογή της Κυβέρνησης –και λόγω της Ευρωπαϊκής και της εθνικής κρίσης- κατέστη αυτονόητη. Αυτό, δε σημαίνει ότι δεν είναι πολύ σκληρή και πάρα πολύ δύσκολη. Ο ολοκληρωμένος σχεδιασμός και η ανάγκη ενός μείγματος δημοσιονομικής εξυγίανσης, αναπτυξιακής εστίασης σε συγκεκριμένους κλάδους με συγκεκριμένα μέτρα και χρονοδιαγράμματα, η κοινωνική στόχευση στους πραγματικά αδύναμους, είναι ένα μεγάλο στοίχημα, ισάξιο και αντίστοιχης αναλογίας των διλημμάτων που είχαμε και μεταπολεμικά.
Σήμερα, η γενιά μας –η γενιά, όλων, που είμαστε σ’ αυτή τη Βουλή, των περισσοτέρων- είναι, για μια γενιά, ευνοημένη σε σχέση με του γονείς μας και σε σχέση με τα παιδιά μας. Εμείς, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε το θέμα της δικαιοσύνης, ανάμεσα στις γενιές. Οι συνταξιούχοι δεν μπορούν και οι νέοι δεν έχουν ευκαιρίες. Στις δικές μας πλάτες, πέφτει αυτή η μεγάλη ευθύνη. Και κυρίως, το πολιτικό σύστημα. Στο πολιτικό σύστημα το οποίο σήμερα επικεντρώνονται τα βέλη, ο θυμός και η οργή των πολιτών.
Αν ανατρέξει κανείς, στο περίφημο βιβλίο του Δερτιλή για την ιστορία της χώρας μέσα από τις κρίσεις λόγω δανεισμού και χρέους, με τρόμο, θα διαπιστώσει την επανάληψη των ίδιων φαινομένων, μέσα στους δυόμισι αιώνες της λειτουργίας του ελληνικού κράτους. Τεράστιος δημόσιος τομέας, φτωχά αμειβόμενους, πελατειακό σύστημα, τεράστια προβλήματα διοίκησης, συνεχείς συγκρούσεις, μεγάλα δάνεια. Ζητήματα τα οποία, πραγματικά, έρχονται και επανέρχονται στο δημόσιο διάλογο.
Ήρθε η στιγμή, όλοι, να αλλάξουμε. Το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί παρά να αντιδράσει. Οι πολιτικοί δεν είναι φοβισμένες σκιές οι οποίες αντιδρούν σε κάθε είδους κραυγές και σε κάθε είδους απειλές. Σκληρά μέτρα σημαίνει, σκληρές επιλογές για όλους μας. Δεν έχει καμία σημασία, αν όλοι εμείς θα επανεκλεγούμε Βουλευτές. Σημασία έχει να βάλουμε θεμέλια για κάτι άλλο, για δικαιοσύνη, για διαφάνεια, για αλληλεγγύη. Σημασία, έχει να βάλουμε τα θεμέλια για μια διαφορετική ισορροπία στη χώρα. Μια ισορροπία που θα δημιουργεί και μια ισορροπία η οποία θα δίνει οφέλη στους πολλούς. Αυτό, σημαίνει ότι θέλουμε μια νέα ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και στο συνολικό, το δημόσιο και το ιδιωτικό, το εθνικό και το τοπικό.
Όπως συμβαίνει στην ιστορία, σε όλες τις περιόδους των αναταράξεων, οι μεγάλες αλλαγές οδηγούν και επιβάλλουν πολλές φορές αλλαγές και στην Παιδεία. Πριν δύο μήνες, τον Φεβρουάριο παρουσίασα στο Υπουργικό Συμβούλιο το σχέδιο για το «νέο σχολείο». Ένα συνολικό σχέδιο αλλαγών που αφορούν την Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, που είναι η καρδιά του εκπαιδευτικού συστήματος και καμιά αλλαγή δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτό. Αυτό το σχέδιο είχε ένα στόχο. Εξυπηρετούσε τη δημόσια εκπαίδευση, υψηλής ποιότητας για όλους. Για αυτό το «νέο σχολείο» ο μεγάλος -ίσως ο μεγαλύτερος εν ζωή παιδαγωγός σήμερα- ο Αλέξης Δημαράς, είπε όταν διάβασα το σχέδιο του «νέου σχολείου»: «Είχα μελαγχολία και ικανοποίηση. Μελαγχολία, γιατί αυτά έχουν γίνει στις περισσότερες χώρες της Δύσης εδώ και δεκαετίες. Ικανοποίηση γιατί, επιτέλους, μπαίνουμε σε ένα νέο παιδαγωγικό μοντέλο στο οποίο όλοι πρέπει να δουλέψουμε.»
Μέσα σε αυτή την κρίση που ζούμε σήμερα, οφείλουμε να ξεπεράσουμε αγκυλώσεις του 21ου αιώνα. Οφείλουμε, να τις ξεπεράσουμε με μία πολύ σαφή και συγκεκριμένη δυσκολία ότι το σύστημα μας, είναι ένα από τα δύο κεντρικά συστήματα που έχουν μείνει στην Ευρώπη. Η μεγαλύτερη δυσκολία –το να διαχειρίζεσαι, ως Υπουργείο- δεκαπέντε χιλιάδες σχολεία, εκατόν ογδόντα χιλιάδες εκπαιδευτικούς, ενάμισι εκατομμύριο μαθητές, με τον ίδιο τρόπο, με τους ίδιους κανόνες χωρίς να μπορούν να υπάρξουν οι ιδιαιτερότητες που διαφοροποιούν.
Ναι, κύριοι συνάδελφοι, τα σχολεία δεν είναι όλα όμοια. Δεν έχουν όλα τα σχολεία -δεν είναι στις ίδιες περιοχές- δεν έχουν όλα τα ίδια προβλήματα. Το Σύνταγμα μας είναι σαφές. Το σύστημα πρέπει να λειτουργήσει σε κεντρικό επίπεδο. Άρα, θα πρέπει -ξέροντας ότι είναι πολύ δύσκολο να πάμε σε ουσιαστική αξιολόγηση και να μπεί ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση- να είμαστε αντικειμενικοί. Να έχουμε κανόνες οι οποίοι οδηγούν σε αυτό που είπαμε πολλές φορές. Το πρώτο, ο μαθητής.
Στο «νέο σχολείο» υπάρχει μια σειρά από προγράμματα και μεγάλες επιλογές οι οποίες δεν είναι νομοθετικού περιεχομένου. Είναι τα προγράμματα σπουδών –με όλη τη νέα φιλοσοφία- είναι το «ψηφιακό σχολείο» το οποίο είναι το μεγάλο στοίχημα της εποχής. Τα νέα εργαλεία που πρέπει να έχουν οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές. Την ίδια στιγμή και φαίνεται και μέσα αυτό το νομοσχέδιο αυτό το σχολείο πρέπει να φέρει στην επιφάνεια τα μεγάλα ζητούμενα της εποχής και αυτά είναι η κοινωνική ευθύνη, η λογοδοσία, η διαφάνεια, η αξιοκρατία και τα αυξημένα προσόντα πρέπει να ξεκινούν από τον εκπαιδευτικό.
Δεν είναι δυνατόν επί ώρες να ακούμε την περιγραφή του εκπαιδευτικού μέσα από την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκει και όχι μέσα από τα προσόντα τα οποία έχει για να μπει στην τάξη. Το σχολείο πρέπει σήμερα, να αποτυπώνει την έννοια του προγραμματισμού. Γι’ αυτό και είναι με σαφήνεια αποτυπωμένο στην αξιολόγηση του προγραμματισμού και της υλοποίησης της επίτευξης στόχων, που πρέπει να βάζει το κάθε σχολείο και η κάθε σχολική μονάδα, τη συμμετοχή των γονέων. Τη λογοδοσία στους γονείς και την τοπική κοινωνία.
Όλα αυτά βεβαίως επιχειρούνται σε καθεστώς οικονομικής κρίσης και αυτό δεν μπορούμε να το βγάλουμε από το σχεδιασμό. Όμως μπορούμε. Διαβάζω τι είπε ο Ευάγγελος Παπανούτσος: «Η παιδεία είναι λειτούργημα και κατά κύριο λόγο πνευματικό. Σε αυτού του είδους τα έργα δεν γίνονται όλα με χρήματα. Υπάρχουν πολλά σημαντικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε ανέξοδα για την παιδεία. Και οι κανόνες και η αξιοκρατία είναι ένα από αυτά που μπορούμε να κάνουμε ανέξοδα».


(SS)
(3SS)
Σε αυτή τη συγκύρια θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα και όλους τους πόρους με τον καλύτερο τρόπο. Το νομοσχέδιο επιχειρεί διοικητική αναδιοργάνωση, επιχειρεί κανόνες λειτουργίας των σχολείων, καταπολέμηση κάθε σπατάλης. Και επιχειρούμε προσανατολισμό των ευρωπαϊκών πόρων σε ένα στόχο, στο νέο σχολείο που θα γίνει πραγματικότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πως θα γίνουν όλα αυτά; Με ποιους; Με τους εκπαιδευτικούς. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές και αυτοί το αποδεικνύουν κάθε μέρα. Όσοι παραβρεθήκατε στην πρόσκληση που σας είχαμε κάνει για την καινοτομία στην εκπαίδευση όπου εκατοντάδες εκπαιδευτικοί απ’ όλη την χώρα παρουσίασαν τη δουλειά τους, θα είστε περήφανοι για το τι σημαίνει έλληνας εκπαιδευτικός, για το τι έχουν κάνει μόνοι τους οι άνθρωποι χωρίς να ζητήσουν κανένα αντάλλαγμα σε χωριά και σε πόλεις της πατρίδας μας.
Αυτοί οι εκπαιδευτικοί καλούνται σε πραγματικά δύσκολες, κοινωνικά, οικονομικά συνθήκες να χτίσουν ένα νέο μέλλον για τα παιδιά μας, να χρησιμοποιήσουν νέα εργαλεία και νέες μεθόδους. Κυρίως, όμως, χρειάζεται η ψυχή και η αρετή. Και έχω πλήρη συναίσθηση ότι σε αντίθεση με τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές δεν μπορώ να υποσχεθώ κανένα οικονομικό αντάλλαγμα.
Πιστεύω, όμως, βαθιά στον έλληνα εκπαιδευτικό. Πιστεύω βαθιά στον Έλληνα εκπαιδευτικό που είναι στα βουνά, στα νησιά, εκεί που κύριε Αυγενάκη πριν από λίγο είπατε –που είστε από το Ηράκλειο- γιατί να μένει τρία χρόνια ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός; Γιατί ο νεοδιόριστος εκπαιδευτικός πρέπει αν αποκτήσει σχέση με το σχολείο του, γιατί πρέπει αν αποκτήσει σχέση με την Σάμο, με το Ηράκλειο, με τα σχολειά της Μακεδονίας και τα βουνά.
Ο εκπαιδευτικός, λοιπόν, αυτός στον οποίο όλοι κλείνουμε το γόνυ, είναι ο εκπαιδευτικός στον οποίο βαθύτατα πιστεύω. Σε αυτή τη νέα εποχή έχει αλλάξει ο τρόπος επικοινωνίας. Παίρνω λίγες επιστολές και χιλιάδες e-mails και σας διαβεβαιώ κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ότι η αγωνία των εκπαιδευτικών δεν είναι τα μόρια, η αγωνία των εκπαιδευτικών δεν είναι η αποσπάσεις. Η αγωνία των εκπαιδευτικών είναι πως θα αλλάξουν τα πράγματα στην τάξη και πως πράγματι θα μπορέσουμε να σφυρηλατήσουμε την ιερή σχέση δασκάλου και μαθητή.
Λυπάμαι που τόση ώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις το μόνο που είχαμε να ακούσουμε είναι για τα μόρια των προσλήψεων και τις κοινωνικές ομάδες, οι οποίες θα διοριστούν στο δημόσιο. Το νέο σχολείο περιλαμβάνει ένα σύνολο νομοσχεδίων. Το πρώτο που έρχεται είναι ο εκπαιδευτικός, το επόμενο είναι η νέα λειτουργία του σχολείου, το τρίτο είναι η τεχνική εκπαίδευση και η ειδική αγωγή. Και βεβαίως έρχεται μια σειρά από προγράμματα, τα οποία είναι σε εξέλιξη και όπως είχα ανακοινώσει ύψους 575.000.000 προκηρύσσονται για το ψηφιακό σχολείο, για νέα προγράμματα που αφορούν -όπως είπα- τα προγράμματα σπουδών, αλλά και το νέο υλικό.
Το σημερινό νομοσχέδιο. Νομίζω ότι για να μιλήσουμε για το νομοσχέδιο θα πρέπει να απαντήσουμε από την αρχή στο ερώτημα δίλημμα, για ποιον νομοθετούμε; Οι μαθητές που έρχονται πολλές φορές στα έδρανα, δεν μπορούν να μιλήσουν σε αυτή την τάξη, ούτε έχουν ομοσπονδίες. Εμείς, όμως, νομοθετούμε για τον μαθητή.
Για αυτό και είπα και στις επιτροπές ότι όποια πρόταση αφορά τον μαθητή και την τάξη είναι αποδεκτή. Νομοθετούμε, λοιπόν, για τον μαθητή και την τάξη; Νομοθετούμε για το μέλλον της χώρας και την παιδεία που θέλουμε;
(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Υπουργού)
Θέλω τρία λεπτά, κύριε Πρόεδρε.
Η άλλη επιλογή είναι να συζητήσουμε εδώ για το ποιοι θα μπουν στην εκπαίδευση, να ορίσουμε τι σημαίνει «αδιόριστος εκπαιδευτικός», που σας διαβεβαιώ ότι κάθε φορά που αναφέρεστε σε μία ομάδα, ξεχνάτε άλλες δεκαπέντε. Γιατί, βεβαίως, υπάρχουν οι άνθρωποι με ποσοστό αναπηρίας 67% και δώδεκα μήνες εμπειρία, υπάρχουν και μονογονεϊκές οικογένειες, υπάρχουν και οι ανάπηροι που δεν έχουν 67% αναπηρία. Εγώ έχω συνομιλήσει με δεκάδες ομάδες.
Και όσοι επιλέγουν να απαντήσουν στο δεύτερο ερώτημα, δεν είναι αυτό το θέμα του νομοσχεδίου. Το νομοσχέδιο απαντάει με σαφή τρόπο στα εξής θέματα: Πρώτον. Τι εκπαιδευτικό θέλουμε, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του νέου εκπαιδευτικού. Δεύτερον. Πως επιλέγει το δημόσιο τον νέο εκπαιδευτικό. Τρίτον. Πως διαμορφώνεται η σχέση του εκπαιδευτικού με το σχολείο. Τέταρτον. Εργασιακές σχέσεις όσον αφορά πάλι στη σχέση με το σχολείο, δηλαδή αποσπάσεις, μεταθέσεις, αναπληρωτές.
Και βεβαίως υπάρχει το τεράστιο θέμα της αξιολόγησης. Θα αναφέρω πολύ επιγραμματικά. Τι εκπαιδευτικό θέλουμε; Χρειάζεται πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατάρτισης και βεβαίως η ανάγκη της διδακτικής γνώσης του αντικειμένου.
Υπάρχουν παιδαγωγοί στην αίθουσα. Αυτή η συζήτηση για την επιμόρφωση και για την υποχρεωτική κατάρτιση στα παιδαγωγικά θέματα των εκπαιδευτικών ιδιαίτερα μετά το ’74 που έχουμε μαζικό άνοιγμα των καθηγητικών σχολών, αλλά και μια σειρά ειδικοτήτων στην εκπαίδευση, που δεν έχει σχέση με το παιδαγωγικό έργο, είναι το μείζον θέμα της παιδαγωγικής. Στην εκπαίδευση, λοιπόν, θα πρέπει να υπάρχει πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατάρτισης.
Δεύτερο στοιχείο, ΑΣΕΠ. Θέλουμε ένα τρόπο εισαγωγής όλων. Θα υπάρχει ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ και δεν θα υπάρχει καμία εξαίρεση. Βεβαίως θα υπάρχουν μόρια για τους πολύτεκνους, αφού περάσουν τον ΑΣΕΠ. Βεβαίως θα υπάρχουν μόρια, κοινωνικά κριτήρια, για τα άτομα με αναπηρίες, αφού περάσουν τον ΑΣΕΠ. Βεβαίως, θα μετράει επιπλέον κάθε μόριο προϋπηρεσίας όποτε έγινε. Όλοι όσοι έχουν δουλέψει στην εκπαίδευση θα μετράει κάθε μόριο προϋπηρεσίας, αλλά πρώτα θα χρειάζεται πιστοποιητικό παιδαγωγικής κατάρτισης και δεύτερον περνάει τον ΑΣΕΠ. Αυτό είναι ένας κανόνας. Ένας πίνακας, ένας κανόνας για όλους.
Υπάρχει μεταβατική περίοδος διετίας. Και σας διαβεβαιώ ότι υπάρχει– θα τα πούμε και στα άρθρα- αντιμετώπιση και των εκπαιδευτικών που έχουν την 24μηνη, 30μηνη εμπειρία και οι πολύτεκνοι, που εδώ στους πίνακες και για όλους θα υπάρχει μεταβατική περίοδος. Μπορούμε, όμως, Βουλή να βάλουμε ένα στόχο; Ως έλληνες βουλευτές να πούμε ότι θα υπάρχει ένας τρόπος πρόσληψης, θα υπάρχει ένας κανόνας, θα υπάρχουν συγκεκριμένα προσόντα, γιατί μας ενδιαφέρει πως προσδιορίζουμε τον εκπαιδευτικό που μπαίνει στην τάξη.
Ο δόκιμος εκπαιδευτικός. Έχω παρουσιάσει δεκατρία συστήματα, τα πρώτα στον ΟΟΣΑ. Δεν υπάρχει άλλη χώρα που να μην έχει περίοδο δόκιμου εκπαιδευτικού; Θα το εφαρμόσουμε και θα σας απαντήσω και για το θέμα του μέντορα. Δεν είναι πολύ αναλυτικό ο νόμος σε αυτό το σημείο. Είναι πολύ συνειδητό, γιατί στην εκπαίδευση δεν είναι μια διαδικασία στρατιωτική. Θα πρέπει να δοκιμάσουμε πολλά μοντέλα μέντορα.
Και άκουσα στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή πάρα πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες. Ο μέντορας μπορεί να υποστηρίζει, αλλά να μην κρίνει στο τέλος, να κρίνονται μέντορας και εκπαιδευτικός ως ομάδα, να δοκιμάσουμε 6 ή 7 μοντέλα. Είναι πράγματα τα οποία θα τα κάνουμε πρώτη φορά.
Η σχέση με το σχολείο. Παραμονή τρία χρόνια στο χώρο διορισμού. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι ένα από τα θέματα τα οποία έχουν ξεσηκώσει θύελλα. Πραγματικά τα άκουσα μόνο από τον κύριο Αυγενάκη. Υπάρχει βουλευτής που διαφωνεί ότι πρέπει όταν διορίζεται ο εκπαιδευτικός να μένει στο σχολείο του τρία χρόνια; Είναι δυνατόν από την πρώτη μέρα που μπαίνει ένας εκπαιδευτικός να φεύγει με αποσπάσεις και μεταθέσεις; Στο τρίτο χρόνο θα δίνονται ιδιαίτερα μόρια. Και αυτό είναι μία σοβαρή πρόταση την οποία δεχθήκαμε από την ΔΟΕ.
Υπάρχουν πολλά ζητήματα, παραδείγματος χάριν υπεραριθμία στα σχολεία. Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη χώρα που έχει το θεσμό σε ένα σχολείο να υπάρχουν υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί. Φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει κανείς που να συμφωνεί με αυτό. Δεν θα υπάρχουν υπεραριθμίες, όπου υπάρχουν υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί θα μετακινούνται με βάση τις ανάγκες της εκπαίδευσης.
Άκουσα και πάλι από τον Συνασπισμό ότι είναι εξωφρενικό να θέλουμε να διορίσουμε με βάση τις ανάγκες της εκπαίδευσης. Αλλά με τι θα διορίζουμε; Δεν θα πρέπει να ξέρουμε πόσες ειδικότητες θέλουμε; Σε ποιες περιοχές; Πόσα σχολεία έχουν ανάγκη;
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΡΙΤΣΩΤΑΚΗΣ: Πότε το είπαμε αυτό;
(ΑΜ)
(SM )
Λοιπόν, από το Σεπτέμβριο παρουσιάζουμε την κάρτα του κάθε σχολείου -πόσοι υπηρετούν, πόσοι μαθητές, πόσες τάξεις, ποια η κίνηση του σχολείου, πώς λειτουργεί- ώστε να γνωρίζουμε την πραγματικότητα στην εκπαίδευση.
Εργασιακές σχέσεις. Κανείς δεν είπε το εξής, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι: σταματάει ο διαχωρισμός ωρομισθίου και αναπληρωτή. Θα έχουν ίδια δικαιώματα. Έξι ώρες, επτά ώρες! Θα έχει ίδια δικαιώματα ο ωρομίσθιος. Σταματάει αυτή η διάκριση που δεν έπαιρναν δώρα, που δεν είχαν επιδόματα, που δεν πληρώνονταν σε περίπτωση που το σχολείο σταματούσε για λόγους του σχολείου κι όχι από δική τους υπαιτιότητα. Σταματάει αυτή η δουλεία και η ομηρία της λογικής του ωρομισθίου. Και θα προσπαθήσουμε -θα είναι η πρώτη χρονιά- να μειώσουμε στο ελάχιστο τους ανθρώπους που κάνουν τρεις και τέσσερις ώρες. Ξέρετε ότι έχουμε πάνω από δέκα χιλιάδες ωρομισθίους, στους οποίους οι διευθυντές εκπαίδευσης έσπαγαν για να παίρνει ο καθένας από τρεις ώρες και να μπαίνουν μέσα στους πίνακες; Αυτά δεν βρέθηκε κανένας τόσα χρόνια να τα καταγγείλει; Να μπαίνει σε ένα σχολείο για ένα μάθημα ένας με τρεις ώρες κι ένας με τέσσερις ώρες, να διαλύεται τοπ σχολείο για να μπαίνουν σε πίνακες;
Όσον αφορά το θέμα των μεταθέσεων και των αποσπάσεων, επειδή κι εδώ ειπώθηκαν πολλά. Το Υπουργείο Παιδείας λειτουργεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς γιατί δεν έγιναν προσλήψεις διοικητικών υπαλλήλων. Έχει, λοιπόν, ένα πολύ σημαντικό ποσοστό, 60%, το οποίο είναι υπάλληλοι εκπαιδευτικοί αποσπασμένοι. Το ίδιο συμβαίνει, βεβαίως και σε πάρα πολλούς φορείς του Υπουργείου, σε πανεπιστήμια, σε εθνικές σχολές. Είναι δεκαεννιά χιλιάδες οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί. Οι μισοί απ’ αυτούς είναι αποσπασμένοι σε διαφόρων ειδών σχολεία και οι άλλοι μισοί σε διοικητικές υπηρεσίες.
Λοιπόν, καμία απόσπαση, αν δεν υπάρχει αναπλήρωση. Φέτος, ο στόχος είναι το 50% όλων της διοίκησης να επιστρέψει πίσω στις θέσεις τους, με στόχο σε μία τριετία να καταφέρουμε, εφόσον αντιμετωπίσουμε το θέμα των διοικητικών με μετατάξεις, να είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί στα σχολεία τους.
Και τελειώνω με το θέμα της επιλογής, όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις. Μην μπερδεύετε και μη συγχέετε τη συνέντευξη για την πρόσληψη με την συνέντευξη για την επιλογή στελεχών. Δεν μπορείς να πας σε επιλογή διευθυντή ή σε επιλογή σχολικού συμβούλου χωρίς συνέντευξη . Από είκοσι μόρια έγινε δεκαπέντε. Η επιλογή των στελεχών της διοίκησης, ο πρόεδρος θα περνάει από την Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων –δεν ξέρω αν σας διέφυγε αυτό- και βεβαίως, θα μπορεί ο καθένας ηλεκτρονικά να ξέρει ακριβώς τα μόρια που έχει, όπως τα έχουμε προσδιορίσει και κάνοντας και αλλαγές, τις οποίες δεχθήκαμε μετά από τη συζήτηση στη Βουλή.
Τέλος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το θέμα της αξιολόγησης είναι ένα θέμα που συζητείται και ξανασυζητείται, νομοθετείται, ξανανομοθετείται στη χώρα. Δεν υπάρχει περίοδος προσπάθειας αλλαγής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που να μην έχει μπει το θέμα της αξιολόγησης. Η ελληνική κοινωνία και το σύνολο των εκπαιδευτικών το αποδέχεται.
Η αξιολόγηση θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο. Και έχουμε δεσμευθεί στη Βουλή -γιατί πρέπει να το παρουσιάσουμε σε ένα δίωρο, το πώς θα γίνει η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου σε πρώτη φάση- προγραμματισμός το Σεπτέμβριο με πέντε συγκεκριμένους στόχους, σε πέντε συγκεκριμένα επίπεδα. Αυτοί οι στόχοι θα κρίνονται από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα, παρουσίαση του έργου και του προγραμματισμού στο τέλος της σχολικής περιόδου στη σχολική κοινότητα, δημοσίευσή του στο Διαδίκτυο, παρακολούθηση από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, παρέμβαση άμεση στα σχολεία που έχουν μεγάλη ανάγκη. Ακολουθεί, βεβαίως, και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μέσα στο πλαίσιο της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, γιατί ο επιθεωρητισμός πέθανε και πουθενά δεν υπάρχει η λογική της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού, όπως ενός δημοσίου υπαλλήλου, ενός τραπεζικού υπαλλήλου, με μοντέλα που υπάρχουν σ’ όλες τις χώρες, αξιολόγηση των διευθυντικών στελεχών και πώς κάνουν τη δουλειά τους και βεβαίως, αξιολόγηση του σχολικού συμβούλου.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σας διαβεβαιώ ότι όλη αυτή η περίοδος ήταν μία πολύ δύσκολη διαδικασία, γιατί υπάρχουν δεκάδες στην κυριολεξία σύλλογοι ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται γύρω από την εκπαίδευση με τα δικά τους θεμιτά συμφέροντα και με τις δικές τους προσδοκίες. Είμαστε, όμως, απολύτως αποφασισμένοι μέσα στη συνολικότερη κρίση και στο σχολείο και στην εκπαίδευση, θα πρέπει να αλλάξουμε τα δεδομένα. Το σύνθημα «πρώτα ο μαθητής» θα γίνει πράξη. Το σύνθημα και η βαθειά πεποίθηση ότι το σύνολο των εκπαιδευτικών της χώρας θέλουν να δουλέψουν και να παράγουν έργο για να υπηρετήσουν αυτήν την ιερή σχέση μαθητή-δασκάλου θα γίνει πράξη.
Και θέλω να πιστεύω ότι απ’ όλες τις πτέρυγες της Βουλής υπάρχουν συνάδελφοι, οι οποίοι θα υποστηρίξουν και θα βοηθήσουν και στο Κοινοβούλιο και στις περιοχές τους.
Ευχαριστώ πολύ.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΥΚΟΥΡΕΝΤΖΟΣ: ….Θέλετε και άλλο παράδειγμα; Πολύτεκνοι. Αναφέρθησαν και άλλοι συνάδελφοι και η εισηγήτρια μας η κυρία Βοζεμπεργκ. Καταθέτω τα κείμενα της Ανωτάτης Ομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος και της Πανελλήνιας Ένωσης Εκπαιδευτικών Πολυτέκνων για να σας ξαναθυμίσουμε τα επιχειρήματα τους.
(Στο σημείο αυτό ο Βουλευτής κ. Λυκουρέντζος καταθέτει για τα Πρακτικά τα προαναφερθέντα έγγραφα, τα οποία βρίσκονται στο αρχείο του Τμήματος Γραμματείας της Διεύθυνσης Στενογραφίας και Πρακτικών της Βουλής)
Η Νέα Δημοκρατία ψήφισε αυτό το νόμο αναγνωρίζοντας την εθνικής σημασίας ανάγκη και προστασία των πολύτεκνων οικογενειών. Είναι αυτό αδίκημα, αμάρτημα. Όπως και άλλα για να απαντήσω και σε άλλο συνάδελφο ο οποίος είπε: Τι έκανε η Νέα Δημοκρατία; Είχαμε καταθέσει στην πολιτική ηγεσία σειρά ερωτήσεων και δεν απαντούσε. Τι έκανε η Νέα Δημοκρατία; Διατήρησε το εξήντα σαράντα, 60% από το ΑΣΕΠ, 40% από τους άλλους πίνακες. Αναγνώρισε την εικοσιτετράμηνη προϋπηρεσία σ’ όσους είχαν μία επιτυχία ΑΣΕΠ και την τριαντάμηνη σε όσους δεν είχαν επιτυχία. Πολύτεκνοι, τρίτεκνοι, εκπαιδευτικοί Με Ειδικές Ανάγκες, νόμος για την ειδική αγωγή και τη ν ίδια ώρα που λέτε ότι δεν έκαναν τίποτα και έχουν γίνει όλα αυτά, άλλος συνάδελφος είπε ότι : Πρέπει να συμφωνήσουμε, ότι θα πρέπει να ισχύει μόνο η διαδικασία ΑΣΕΠ αλλά, επέκρινε τη Νέα Δημοκρατία ότι δεν είχε κάνει τίποτα και αποσιώπησε όλα αυτά τα οποία παρουσίασε.
Επιλέξατε ως μήνυμα «Πρώτα ο μαθητής». Δεν μας εκπλήσσετε, διότι στην πραγματικότητα δεν σας ενδιαφέρει η αναγέννηση του όλου εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά η γνωστή λαϊκιστική προσέγγιση των οικογενειών, των μαθητριών και των μαθητών. Να ακούνε οι γονείς ότι νοιαζόμαστε πρώτα για το μαθητή.

• Προηγούμενο
• Επόμενο