Ενημέρωση

            Αναφορικά με το εν θέματι αντικείμενο σας γνωρίζουμε τα παρακάτω:

1 α.      Με βάση το άρθρο 41 παρ. 1 του Ν. 1337/1983 (ΦΕΚ 33/Α/1983):

«Στις περιπτώσεις οικοδομήσιμων οικοπέδων μπορεί, ύστερα από απόφαση της αρμόδιας Αρχιτεκτονικής Επιτροπής, να εγκρίνεται, κατά παρέκκλιση από τους όρους ειδικής άδειας (άδεια οικογενειακής στέγης) αποκλειστικά για την κατασκευή κύριας κατοικίας του κυρίου του οικοπέδου, ανιόντων μέχρι 1^ου βαθμού αυτού και της συζύγου του και κατιόντων του, εφόσον όλοι αυτοί κατοικούν μόνιμα στην πόλη ή τον οικισμό και δεν έχουν σ’ αυτόν άλλο οικοδομήσιμο οικόπεδο […]

  β.       Κατ’ εφαρμογή της παρ. 6 του ως άνω άρθρου του ίδιου νόμου εξεδόθει η υπ’ αριθμ. Γ622/61/1984 (ΦΕΚ 9/Β/1984 απόφαση του Υπουργού Χωροταξίας, Οικισμού και Περιβάλλοντος:«Προϋποθέσεις χαρακτηρισμού οικογενειακής στέγης και διαδικασίας εφαρμογής της», με την οποία θεσπίσθηκαν συμπληρωματικοί όροι για την έγκριση άδειας οικογενειακής στέγης, την οποία όμως το Σ.τ.Ε έκρινε ανίσχυρη με την υπ’ αριθμ. 550/1999 απόφασή του.

γ. Επακολούθησε η υπ’ αριθμ. 30441/1992 (ΦΕΚ 304/Β/8-4-1992) Απόφαση του Υπουργού Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων με την οποία ορίσθηκε πως οι διατάξεις του άρθρου 41 του Ν. 1337/1983 για την οικογενειακή στέγη, δεν έχουν εφαρμογή στις περιοχές δεύτερης κατοικίας.

δ. Επίσης, το Ν.Σ.Κ. στο οποίο διατυπώθηκε το ερώτημα, αν είναι επιτρεπτή και σε ποιες περιπτώσεις η εφαρμογή του άρθρου 41 του Ν. 1337/1983 περί οικογενειακής στέγης, με την υπ’ αριθμ. 88/2002 Γνωμοδότησή του αναφέρει:

«Δεν νοείται, κατ’ αρχήν, σε περιοχές δεύτερης κατοικίας, ως εκφεύγουσα, κατ’ αρχήν, των προβλέψεων της παρ. 4 του άρθρου 4 του άρθρου 41 Ν. 1337/83 αλλά, εν πάση περιπτώσει και ως μη συμβατή προς την εν γένει πολεοδομική οργάνωση, των περιοχών αυτών, όπου οι κοινόχρηστοι – κοινωφελείς χώροι και εγκαταστάσεις, τα έργα υποδομής, εξυπηρέτησης κ.λπ. δεν προορίζονται για την μόνιμη εξυπηρέτηση αναγκών κύριας κατοικίας σημαντικού αριθμού κατοίκων και μάλιστα πολυμελών οικογενειών»

            Κύριε Υπουργέ.

2.         Επί των παραπάνω αλληλοσυγκρουομένων διατάξεων η ΑΣΠΕ παρατηρεί και σας εκθέτει τα παρακάτω:

α.         Όπως γνωρίζετε οι πολύτεκνες οικογένειες ανήκουν στις πλέον ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας και με το δικό τους τρόπο αντιστέκονται σθεναρά  στον κατήφορο της υπογεννητικότητας που αποτελεί με αφανισμό του τόπου μας.

β.         Ο Συνταγματικός νομοθέτης αναγνωρίζοντας τη συμβολή των πολυτέκνων οικογενειών στην πολιτεία, με την παρ. 2  του άρθρου 21 παρέχει ειδική προστασία, αφού με τη διάταξη αυτή ορίζεται πως:

«2. Πολύτεκνες οικογένειες […] έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος»

γ.         Επίσης, στη παρ. 5 του ίδιου άρθρου του Συντάγματος ορίζεται:

«5. Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής, καθώς και η λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων αποτελεί υποχρέωση του κράτους»  

δ.         Στο ισχύον άρθρο του Ν. 1910/1944 που θεσπίσθηκε για την προστασία των πολυτέκνων οικογενειών και υπερισχύουν ως ειδικές των γενικών διατάξεων αναφέρεται:

«Προς ανέγερσιν λαϊκής κατοικίας δια τους απόρους και αστέγους πολυτέκνους παρέχεται εκ μέρους του Κράτους ή οιουδήποτε Νομικού Προσώπου Δημοσίου ή Ιδιωτικού Δικαίου, αναλόγως της αρμοδιότητος εκάστου, πάσα σχετικὴ ευκολία, ήτοι ατέλεια υλικών, απαλλαγὴ εκ φόρων. Αι άνω ευκολίαι παρέχονται και εις οικοδομικοὺς Συνεταιρισμοὺς πολυτέκνων» .

ε.         Περαιτέρω, η Ολομέλεια του Σ.τ.Ε. με αλλεπάλληλες αποφάσεις του αποφάνθηκε πως:      

«Η εξυπηρέτηση του ατομικού συμφέροντος των πολυτέκνων, αποτελεί εξυπηρέτηση του γενικότερου δημόσιου συμφέροντος, προ του οποίου και αυτή η αρχή της ισότητας των Ελλήνων απέναντι στο νόμο υποχωρεί, λόγω του δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα»

(Σ.τ.Ε.: 2216/1975, 4062/1990, 4069/1990, 4070/1990, 2773/1991, 2781/1991 κ.ά.).

3.                  Πέραν των ανωτέρω, για τις θεσπισθείσες με το άρθρο 4 του Ν. 1337/1983 διατάξεις περί οικογενειακής στέγης και ειδικότερα για την μη εφαρμογή αυτών στις περιοχές δεύτερης κατοικίας, επιβάλλεται να επισημανθούν τα παρακάτω:

Από τις θεσπίσεως των παραπάνω διατάξεων έχει παρέλθει τριακονταετία περίπου και πολλές από τις περιοχές αυτές, όπως επί παραδείγματι η περιοχή της Αττικής , που τότε εθεωρούντο περιοχές δεύτερης κατοικίας, σήμερα έχουν σχεδόν ενοποιηθεί με το πολεοδομικό συγκρότημα της Πρωτεύουσας και αποτελούν περιοχές μόνιμης κατοικίας, αφού οι κοινόχρηστοι και κοινωφελείς χώροι, οι εγκαταστάσεις και τα έργα υποδομής συνηγορούν προς τούτο. Σε αυτό συνετέλεσαν: Το ολοκληρωμένο οδικό και συγκοινωνιακό δίκτυο (Αττική οδός – αυτοκινητόδρομοι – Μετρό – Προαστιακός Σιδηρόδρομος κ.ά.) η επέκταση και λειτουργία Δημοτικών Σχολείων και Παιδικών Σταθμών, η ανάπτυξη των έργων υποδομής, η ανασυγκρότηση των κοινωφελών χώρων και η εν γένει κοινωνική υποδομή που αναπτύχθηκε στις περιοχές αυτές.

4.                  Κατόπιν των ανωτέρων, σάς παρακαλούμε, Κύριε Υπουργέ, να δοθεί η δυνατότητα ώστε οι διατάξεις του άρθρου 41 του Ν. 1337/1983 να εφαρμόζονται και σε περιοχές δεύτερης κατοικίας, προκειμένου να καλυφθούν με τον τρόπο αυτό οι αυξημένες στεγαστικές ανάγκες των πολυτέκνων οικογενειών.

Στο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης που πρόκειται να συζητηθεί να συμπεριληφθεί η παρακάτω διάταξη:

«Οι διατάξεις του άρθρου 41 του Ν. 1337/1983 (ΦΕΚ 33/Α/1983), περί οικογενειακής στέγης, με την έγκριση και τις προϋποθέσεις που θα θέσει η Αρχιτεκτονική Επιτροπή, εφαρμόζονται και σε περιοχές δεύτερης κατοικίας, που βρίσκονται πέριξ των μεγάλων αστικών κέντρων, όταν πρόκειται για πολύτεκνες οικογένειες, όπως αυτές προσδιορίζονται από το Ν. 1910/1944 όπως αυτός τροποποιήθηκε με τους Ν. 860/1979 και 3454/2006 και ισχύει σήμερα»

5.         Με την υλοποίηση της παραπάνω διατάξεως, σε περίπτωση που αυτή ήθελε υιοθετηθεί, πέραν της καλύψεως των στεγαστικών αναγκών των πολυτέκνων οικογενειών, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίες και θα ενισχυθεί η ανάπτυξη της οικονομίας (απόδοση φόρων και εισφορών, αγορά υλικών κ.λπ. κ.λπ.)   

                                        Με εκτίμηση

Για την ΑΣΠΕ

        Ο Πρόεδρος                           Ο Γεν. Γραμματέας                  Ο Διευθυντής

Βασίλειος Θεοτοκάτος            Εμμανουήλ Χρυσόγελος     Χαράλαμπος Παύλος